Ik constateer dat ik meer en meer youtube kijk, en minder kunst – omdat youtube iets geeft wat kunst niet geeft. De schok van het echte. Filmpjes zijn natuurlijk gemanipuleerd, maar toch, op een of andere manier voelt youtube echt. Youtube lijkt iets over de wereld te vertellen, terwijl alles bezig is.
In een hotelbar waar een groep Engelse piloten om vier uur ‘s middags luidruchtig whiskey drinkt, wijst een vriendin op een filmpje, het duurt nauwelijks 15 seconden. Twee jongetjes gaan een truc doen, ze zullen een tafelkleed wegtrekken, onder een servies vandaan.
‘Dit moet je zien’, zegt de vriendin. De twee jongetjes hangen met hun gezicht voor de camera, ze stellen zich voor – ‘hi, ich bin Michel, ich bin Sven’. Om de spanning te verhogen kondigen ze aan wat ze gaan doen, ze gaan een ultieme Trick tonen. Ze lopen naar de tafel, Sven trekt aan het tafelkleed, Michel stapt achteruit.
Michel botst ongelukkig tegen een boekenkast, die naast de tafel staat. De kast valt om, op Michel, Sven weet op tijd weg te komen. Comic relief. Dit filmpje zien we vanavond in een televisieprogramma, als luchtig pauzemoment. ‘Dat jongetje is dood,’ zegt mijn vriendin.
Onmogelijk, zeg ik. We kijken nog een keer. We lezen het commentaar bij het filmpje. ‘Is Michel okay?’ en ‘What happened to the boy?’ Onmogelijk dat die jongen dood is, dan had iemand dit filmpje als inappropriate geflagged. Eerst zien, dan terugkijken, dan geloven.
Ik weet dat alles tegelijk bezig is, maar toch vergeet ik het. Blijkbaar werpt men zich in Rusland massaal op motorkappen, blijkbaar drinkt men nog meer wodka dan we altijd al dachten, blijkbaar is men daar constant op zijn hoede, de snelweg een jungle – alle auto’s in Rusland zijn uitgerust met dashcams.