Olivia Laing heeft een boek over eenzaamheid geschreven.
Eenzaamheid in een ander wekt angst en afkeer op, je wil ervan wegblijven.
‘De zon scheen en ik ging helemaal op in mijn boek. Na een poosje kwam er een bejaarde man naast me zitten die een paar keer probeerde een gesprek aan te knopen. Ik wilde niet praten en na wat beleefdheden over en weer werden mijn antwoorden korter totdat hij, nog steeds glimlachend, opstond en wegliep. Ik schaam me nu nog voor mijn onaardigheid van toen en ik ben ook niet vergeten hoe het voelde om het krachtenveld van zijn eenzaamheid over me heen te krijgen: een overweldigende, niet te stelpen behoefte aan aandacht en genegenheid, aan gehoord, aangeraakt en gezien te worden.’
Eenzaamheid genereert eenzaamheid.
Laing zat uren in archieven.
Te klikken op het web.
Ze las zichzelf boven water.
Ze wandelde.
De eenzaamheid die ze aantrof in kunst en leven van anderen gaf toegang tot de hare, repareerde iets.
Als je de lezer niet wil vervelen moet je het gaan hebben over ‘the ones you know something about’. Carolyn See heeft het over schrijven, maar zo lees ik allang niet meer.
De eenzame stad, over de kunst van het alleen-zijn, Olivia Laing (vert. Laura van Campenhout)