Waarom heeft in afwachting van sneeuw het struikje zich al uitgekleed?
Pieter Ampe trekt aan een snoer een broodrooster over de theatervloer, tot het niet verder kan omdat het botst tegen de rand van een gekantelde koelkast, die op het hoofd van Benjamin Verdonck rust, die op diezelfde vloer ligt, in wat eruit ziet als een benarde situatie, zeker als Pieter Ampe op de koelkast klimt. Hoe houdt dat vriendelijke, zachte hoofd dat aan het begin van de voorstelling één poëtisch zinnetje sprak zich, en dat precieze lichaam dat enkele kleine danspasjes maakte, onder dat brute gewicht?
Even daarvoor is het broodrooster hetzelfde lot ondergaan. Een voet trapt genadeloos twee hoekige sneetjes brood die als haaievinnetjes boven het ijzer steken, het apparaat in. Dat voelt, vanuit de zaal, als onomkeerbaar. Hoe diep duw je door? Waar ligt het kantelpunt? Hoe precair is elk evenwicht? We verwachten dat lente, zomer, herfst en winter elkaar altijd blijven opvolgen. In de voorstelling blijft de naald steken: als De vier jaargetijden van Vivaldi uitgespeeld is, keert niemand de plaat om.