Freedom is a heavy load, a great and strange burden for the spirit to undertake. It is not easy. It is not a gift given, but a choice made, and the choice may be a hard one. The road goes upward towards the light; but the laden traveler may never reach the end of it. – Ursula K. Le Guin
Ze leest Verlyn Klinkenborg, Several Short Sentences About Writing, en daardoor lees ik hem ook. Schrijven is onnatuurlijk, zegt hij, zegt ze. Dat verklaart waarom ik kan schrijven. Omdat ik er geen tijd voor heb (ik moet aan het werk, 75 studenten willen dat hun werk gelezen wordt) is het onnatuurlijke te verkiezen boven het onnatuurlijkere. Alsof het schuldgevoel dat met uitstel gepaard gaat de zinnen die ik ‘s ochtends schrijf laadt met intensiteit. Die paar minuten zijn heilig. Liever leef ik rustig, langzaam, niet opgejaagd, maar dat levert geen groter iets. Alsof schuldgevoel dáárover (als het een groter iets is is iets iets) maakt dat ik een boek moet maken, terwijl het mooie van schrijven eruit bestaat dat het belangeloos is, een aangename verlichting van symptomen (therapie), een steen die je onderweg opraapt en op een tafeltje in je huis legt, niet in een natuurhistorisch museum. Ik wil het idee van een boek zo graag loslaten en dat is zo onmogelijk. Ik klamp me vast aan het idee van vrijheid.
FREEDOM, DEATH, ISOLATION, MEANINGLESSNESS