Wat is een bundel teksten anders dan een verzameling stenen? Een duurzame bron van blijdschap en vreugde. Een steen breekt niet zo makkelijk als een twijg, verliest niet zo snel kleur als een plant, waait niet als bloesem op de grond. Adalbert Stifter verzamelde stenen op akkers, in de zomen ertussen, op heidevelden en in gemeenteweiden, in grasland waar hoog gras groeide. Hij nam ze mee naar huis, waar hij in ze kerfde, kleine fonkelende blaadjes losbrak met een priem. Van tufsteen, een zacht gesteente, maakte hij ringen en stempels, totdat iemand hem toonde dat je met dun vernis de mooiste blauwe, groene en rode lijnen tevoorschijn kon laten komen. Hij legde zijn schatten op een rij, bekeek met plezier hoe ze geheimzinnig glommen, oplichtten en lonkten. Een eenvoudig verweerd stukje glas bekoorde hem evengoed, dat liet hij moeiteloos tussen de stenen liggen. Die kleur. ‘Omdat er onmetelijk veel stenen zijn, kan ik niet voorspellen hoe groot deze verzameling zal uitvallen.’
[Bij het lezen van Adalbert Stifter, Gekleurde stenen]
De lange laan met hoge bomen, waar het donker is als in een bos, ligt aan een sportveld, op zondag verlaten. Ik maak een ronde om het veld met afgemeten passen. In elke vuilnisbak tref ik plastic flesjes, sommigen met frietsaus besmeurd, de meeste brandschoon. Ik ruil ze in bij de supermarkt voor zoet mueslibrood en geitenkaas 30+ (‘minder vet’) en ingevroren groenteloempia’s. Wat me aanspreekt: dat je steen niet met priemen of messen hoeft te bewerken om met vernis de mooiste lijnen te tevoorschijn te laten komen. Je hoeft bijna niks te doen. Het vinden van metaforen is genoeg, een bron van duurzame vreugde.