Katten kijken graag naar een uitgestoken wijsvinger in plaats van naar wat die vinger aanwijst. Die vinger boeit, die is nieuw. Ondertussen ligt de wereld te wachten. Ursula K. Le Guin blijkt de lievelingsschrijver te zijn van Rosa Montero. Geen letter Le Guin gelezen. Montero’s Het absurde idee je nooit meer te zien loodst me momenteel door een periode van verlies en rouw. Het boek gaat over verlies en rouw.
In zo’n periode is het moeilijk om aan iets anders te denken – en Montero doet dat prachtig. Ze schrijft over het verlies van haar geliefde, Pablo, aan de hand van het dagboek dat Marie Curie bijhield na het verlies van háár geliefde, Pierre. Man kwijt (Curie) én een rotleven. Ik ben op slag verknocht. Montero volgt haar eigen wijsvinger. Even twijfel ik of niet te snel van Montero naar Le Guin spring. Duizend-en-drie UKL quotes op goodreads.com en haar blog geven me een duwtje, ik kan er-veel-omheen lezen. Boekhandel Atheneum op het Roeterseiland vlakbij school blijkt, als ik in een pauze binnenloop, The Dispossessed uit 1974 op voorraad te hebben, een uitgave met op de kaft Chuck Norris, die in de rug wordt aangevallen door een ruimtewezen terwijl hij op het punt staat zijn eigen urine te drinken. ‘No darkness lasts forever. And even there, there are stars.’ Ooit zal ik uitkomen bij het begin, de ziel der zielen.
judging a book by its cover – bookslut.com