Close your eyes, now go asleep
and dream a dream of falling deep in love. – Marketa Irglova
De maan is een soort bedlampje. Ze haalt het absolute van het donker af. Bij het schijnsel zie ik genoeg om niet bang te zijn. Het zwart van de nacht is niet hermetisch.
Ze stuurt een foto van één van de zonnen in haar huis, een lichtbol op pootjes, een lamp die als een rode ster het hoogpolig tapijt bewaakt. In haar avondland gaat de zon niet onder.
Het is geen gebrek als ze er niet is, het is eenvoudig meer als ze er wel is, al kan ik dat nauwelijks ‘eenvoudig’ noemen, en toch, ook wel, simpel.
Ik luister naar Marketa Irglova, het wonder van muziek, dat vannacht haar bed en armen vervangt. Er is iets met de tijd, die is elastisch.
De weken vliegen voorbij, als ik haar zie, de weken gaan oneindig traag, tot ik haar zie. En dat is dan een psychose, illusie, die volgens sommigen zes weken, anderen zes maanden duurt.
Nou ja, dat maakt 600 jaar ook mogelijk.
Kairos.