We are the only ones that mourn change. – Caroline Myss
Ze is vol ontzag voor de veerkracht van de natuur. Waar je ook kijkt, alles is in beweging. Het leven stopt voor niets of niemand. Geen probleem, hartzeer of wrok is diep genoeg, of uniek genoeg, om dit natuurlijke ritme, deze cyclus, deze orde te stoppen, of er iets aan te veranderen. Bosbranden en aardbevingen brengen nieuw leven voort, de aarde kraakt open, groei barst los. Geen enkele levensvorm rouwt om verandering, behalve de mens. Hij probeert bosbranden te blussen, de aarde te dichten.
Ze is bezig met een boek, het komt volgend jaar uit, vol gebeden, elk gebed gevolgd door guidance en grace. The holy language noemt ze die drie (prayer, guidance, grace). Ze zat er ooit doorheen, wist niet waar ze met zichzelf heen moest, haar woede, haar wrok, haar cerebraliteit, en toen dacht ze, ik kan twee dingen doen, filosofie studeren of theologie. Ze had geen relatie met god, ze bad niet, ze had geen praxis. Filosofie zou ze in haar eentje kunnen doen, daarom werd het theologie.
Teresa of Avila (1555-1582) werd haar eerste spirituele teacher. De weg is moeilijk. Je kunt het niet alleen. Je begint vooraan. Je humblet up. Je schilt in de keuken aardappels, je stopt je hoofd zeven minuten in de afvoerbak. Ze zegt, er veranderde iets toen ik zag dat niks persoonlijk is, niemand, niks, geen woord. Stop je energie in iets waarin je gelooft. Je hebt maar een beperkte hoeveelheid. Become a navigator of the currents of life. Vraag om grace. Vraag om veerkracht om vandaag de details of life aan te kunnen. Je zou dit vragen bidden kunnen noemen.
Ik hang aan haar taal, die zet zich in me terwijl ik naar haar luister: earth quakes shake the earth anew, lands rise, lands fall.