Kunst gaat over beitelen, wegsnijden, het ondraaglijke, oncontroleerbare, onbegrijpelijke, onbevattelijke vormgeven (en soms ben je dat zelf). Het brein filtert, het maakt iets, een verhaal, een herinnering, een visioen. Iedereen om je heen gaat dood. Je wordt oud. Communiceren blijkt onmogelijk. Emoties torpederen. Instincten ploegen door – het stopt nooit. Het brein wil een puzzel oplossen – and the puzzle just isn’t there. Leven is moeilijk, kwetsbaar, eenzaam, onvrij, zinloos, betekenisloos. Dood van het zelf, dood van tijd, dood van vrijheid, dood van geestdrift, dood van onbezorgdheid, dood van anderen. Een wals. De druk is enorm. Je bent asfalt, niet de auto. Zo bedoelde ik: Art is the easy part, art is easy, you can hide in art – matras, bed, bubbel, muur, mes, escaperoom. Kunst dwingt realiteit in een vorm. Maar op elk ander moment is dat niet uit te drukken. Life confronts. Too much information. Too little meaning. Need for speed. What to remember?
[bij Buster Benson, Codex]