Alessandro Barrico noemt de wereld die we aan het maken zijn, ‘de wereld waarin we leven’, the game – een nevenwereld die met de fysieke wereld de werkelijkheid vormt, één realiteit aangedreven door twee harten.
Barrico laat die nevenwereld beginnen in 1978 (Space Invaders).
Sinds dat moment, sinds de beslissende ervaring van het spelen van een computerspel zijn we bezig alles wat we tegenkomen af te breken, lichter te maken, te comprimeren, te digitaliseren: herinneringen, verbeelding, sporen van mensen, gebeurtenissen, kennis, contacten, onszelf.
We vluchtten weg uit de 20e eeuw, de gruwelijkste van alle eeuwen.
Oppervlak in plaats van diepgang,
snelheid in plaats van reflectie,
sequenties in plaats van analyse,
surfen in plaats van verdieping,
communicatie in plaats van uiting,
multitasking in plaats van specialisatie,
plezier in plaats van inspanning. – Izaak Dekker
We zijn continu in beweging.
Toen Spotify ging streamen, toen muziek vloeibaar werd, toen namen van apps werkwoorden werden, handelingen gingen aanduiden (‘ik app je even’), daar had Barrico the game ook kunnen laten beginnen.
Die nevenwereld gaat hij the game noemen vanaf 2008, wanneer de iPhone gepresenteerd wordt, een apparaat licht en klein en kleurrijk en speels als een magisch vogeltje, dat we altijd bij ons dragen, uitermate geschikt voor een nomadisch leven, voor beweging.
Het staat vol met apps (‘gesloten’ deurtjes naar het web) die impliceren dat elk probleem opgelost kan worden wordt met een eigen spelletje, net zo simpel te spelen als het gooien van een dobbelsteen, het bedienen van het apparaat zelf: buienradar (regent het?).
Werkelijkheid, complexiteit, chaos, waarheid, kunst, ervaring die niet tot die eenvoud teruggebracht kan worden, tot die snelheid, tot een tool, krijgt het lastig.
The Game: Ik maak de game. Jij maakt de game. Wij maken de game.
Ik speel The Game niet optimaal. Dit log bevat geen commentaar, je kunt berichten niet liken, er zijn geen statistieken, doorklikken is lastig al kan het wel (nauwelijks inline links), een lezer ziet niet hoeveel mensen een bericht gelezen hebben, hoeveel mensen ernaar verwijzen (geen social proof), dit zou zomaar eens een inferieur log kunnen blijken (niet trending): er zijn geen cijfers, ik tel geen punten, geen clicks – er is niks te winnen, geen eindpunt. Alleen ongoingness (wat heel erg des games is). Behalve als ik dood neerval. En ook dan komt er nog een bericht. Geen einde dus.
Geen thumbnails om op te klikken, om eruit te geraken.
De handelswaar voor elk spel in The Game is Alles. Dus ontsluit Google Alle informatie. Verbindt Facebook Alle mensen. Streamt Spotify Alle muziek. Winner takes all, gives all, wants all.
We krijgen massa-ego’s, worden voortdurend bevestigd.
Door de laatste bladzijde van Barrico te lezen begrijp ik wat ik aan het doen ben. Dus maak ik een privé-wikipedia, zoals een ander een strandje helemaal alleen voor zichzelf wil; een ijsberg, toon het topje, wat heeft het voor zin om iets te maken waar niet Alles inzit?
Ik ben meer Flickr (je krijgt mijn blik) dan Instagram (deze sneakers van 500 euro draag ik vandaag) en Facebook (vind alsjeblieft mijn posting leuk).
Ik kijk Planet of the Humans, te zien op YouTube, krijg een aanval van misselijkheid.
Ik lees How to do Nothing, Resisting the Attention Economy.
The Game verorbert alles, metaboliseert alles, ook kritiek.
Ik maak mezelf wijs dat ik The Game aan het uitbouwen ben zodat hij geschikt is voor mensen, Contemporary Humanities noemt Barrico dat. Ik kruip uit bed, schrijfuren in de ochtend, als de vogels fluiten en de vliegtuigen zich nog koest houden, terwijl wakker worden naast haar en blijven liggen het gelukkigste moment is.
Ik gebruik digitale tools om het leven te ontdoen van zwaarte.
Lezen is zoveel lichter.
Leven gaat niet over happiness, zegt Solnit in een interview tegen Tolentino. Je kunt jezelf een doel stellen. Iets teruggeven. Ik luister ernaar terwijl ik iets anders doe, terwijl ik beweeg om te bewegen, op de bank waarin ik wegzak, mijn schrijfplek.