Je klikt op een knop en een film verschijnt op het scherm en omdat de film geen ondertiteling heeft, duw je op nog een knop en het script van de film verschijnt, en je duwt op nog een knop voor commentaar. De film heet The end of the tour. In de film vraagt een schrijver, televisieverslaafd, junkfoodverslaafd, zich af waarom hij kijkt. ‘Why am I watching all this shit? It’s not about the shit, it’s about me. Why am I doing it?’ Hij, wit, upper middle class, obscenely well-educated, doing interesting jobs, zit op een dure stoel, bezit dure, geavanceerde technologie en kijkt.
Alles is echt. Films zijn nu echt. Mannen met Kalashnikovs die door de straten lopen, een concertzaal binnenlopen en in het rond schieten, echter wordt het niet. Ik stuur een collega met wie ik een kwartier geleden een biertje dronk een regel tekst. Huil ik? Zijn emoties echt? Wat is echt? Iemand vertelde dat hij er pas achter kwam hoe lang een zonsondergang duurde toen hij een zonsondergang probeerde te maken, ik kwam erachter toen hij dat vertelde. Je weet dat het onvermijdelijke eraan zit te komen, het zit er altijd aan te komen.
Gisteren ging de webcam die al twee maanden een troep kittens streamt onomkeerbaar op zwart. De lege kamer oogt als een verlaten slagveld vol kleurige dekentjes, klimpalen, bedjes en uitkijktorens. John zette twee reismanden in beeld, liet de katten één voor één afscheid nemen, duwde ze met hun kopje tegen het scherm en zette ze in de manden. O mijn god, dacht ik, die katten spelen nu nog met elkaar, onwetend dat dit hun laatste gezamenlijke seconden zijn, dat ze in die manden gezet worden en elkaar nooit meer zullen zien.
Explosie van emotie, 3000 comments. ‘John — Stop making us cry!’ ‘Bye little ones.’ ‘I hope they all get facebook pages.’ John geeft zijn katten woorden, al zijn woorden overbodig, iedereen die naar het scherm tuurt wil de katten al weken lang hebben, ook al is niet elke kat in staat ‘to quite connect with a head bonk’. Ze krijgen Facebookpagina’s, bevestigt John, al kan het zijn dat tussen nu en dat moment hun namen veranderen. Toen we rechtop gingen lopen en in de verte gingen kijken en speren gingen gooien, is er iets geks gebeurd, we zijn aanvalsdieren geworden, we hadden best kuddedieren kunnen blijven, kijkdieren.
Lyta is confirmed to have cerebellar hypoplasia – aka ‘Wobbly Kitten’. What does this mean? It means she’s even cuter than before! Other than her hind legs going in different directions than her fore legs and not being able to quite connect with a head bonk, she can do everything a ‘normal’ cat can do. She has no problems climbing, eating, using the box, etc. The only thing she may have difficulty with is turning around on a window sill. Her degree of CH is very light. In short, it just means her motor skills ain’t that hot. –Foster Dad John on livestream, FosterKittenCam