‘Iedereen houdt van het voorjaar. Alles komt uit en staat omhoog. Het is alsof de natuur een erectie heeft. Alsof er champagne over struiken is gegoten,’ zegt David Hockney.
Nog voor de zon en warmte zijn gearriveerd ligt witte bloesem van een boompje waar ik langsfiets als ik naar werk ga op de grond, in een kring om de stam, als confetti na een feestje, roos op groene bodem.
Vanavond in de stad kun je het schilderij tot leven zien komen, zegt een collega. Ze kijkt naar het schilderij in de krant. Ze vertelt dit en ik ben er superenthousiast over (Hockney, kunst, livemuziek van een harpist, Van Goghmuseum). Ik zal niet gaan. Ik ga sneeuwwitte geraniums in de potten planten. Autumn Journal wacht op me.
Ik kan in een seconde superenthousiast worden en dat enthousiasme valt er dan af in de loop van de dag. Als bloesem.
De metaforen van je afschudden, van vorige zinnen die je leest, van beelden die iemand in je hoofd blaast, vergt enorme inspanning. Wat een vondst, ‘alsof er champagne over struiken is gegoten’. Nieuwjaar begint daar!