Ik kijk The affair omdat Marja Pruis erover schreef.
Ik kijk The affair om te zien hoe vreemdgaan gaat en raak naarmate de serie vordert gebiologeerd door de gevolgen van het schrijven van een boek.
Alison, de minnares van Noah, is in shock: ze is er in zijn boek vooral voor de sex, ze wordt begeerd, ze is zelf niemand, en aan het eind van het boek wordt ze doodgereden. De uitgever wil dit einde.
Whitney, de dochter van Noah, is geïrriteerd, ze komt niet in het boek voor, is ze niet belangrijk genoeg voor hem?
Helen, de vrouw van Noah, vertelt Noah als hij eindelijk succes heeft dat ze wilde dat zijn boeken zouden floppen, dat zij en de kinderen, hun veilige leventje, genoeg voor hem zouden zijn.
De schrijver roept: ‘het is fictie!’
Fictie schrijven is fietsen met zijwieltjes: je kunt niet vallen.
***
Hoe werken voorkeuren? Zijn ze veranderlijk? Marja Pruis vindt Noah er goed uitzien in The affair. ‘Dominic West is weer wat jaren ouder, maar ze staan hem goed’. We kijken elkaar aan. Zijn mond zit ineens boordevol tanden, een enorme rij wit, ‘twice as many teeth as the average human being’, wat zijn gezicht vervormt als hij spreekt, teveel tand voor mond. Was dat in The Wire al? We, zij en ik, raken afgeleid door die tanden, we googlen of het een gedeelde ergernis is, of een puur particuliere. ‘His jaw is in constant motion, even when he’s not speaking. Maybe he has trouble holding in all those teeth, I don’t know. Am I crazy or do you get what I’m saying?’ We get what he’s saying. Misschien is ouder worden en hoe we er dan uitzien op dit moment niet onze grootste zorg, al blijft het een grote zorg natuurlijk. We willen ons ergens in verliezen en dat lukt ons niet in een ‘carnivorous grin’ en ‘simian’ en ‘teeth like nutcrackers’. Dit zegt niks over hem en je verliezen kan ook in alcohol. Een boek heeft voordelen, uiterlijk vormt nooit een onoverkomelijk probleem, tanden maak je zelf.