Zoals het ei de kip nodig heeft om weer ei te worden, zo heeft de gedachte het essay nodig om zich voort te planten. Ik zie het als mijn taak om ze te zoeken en heelhuids in een mandje naar grootmoeder te brengen. In een voetnoot verstopt vond ik vandaag: ‘In many ways writing is the act of saying I, of imposing oneself upon other people, of saying listen to me, see it my way, change your mind. It’s an aggressive, even a hostile act. You can disguise its aggressiveness all you want with veils of subordinate clauses and qualifiers and tentative subjunctives, with ellipses and evasions – with the whole manner of intimating rather than claiming, of alluding rather than stating – but there’s no getting around the fact that setting words on paper is the tactic of a secret bully, an invasion, an imposition of the writer’s sensibility on the reader’s most private space.’ – Joan Didion in Changing my mind, Occasional essays, Zadie Smith