We evolved from a single cell.
Die gedachte is nauwelijks te bevatten, het brein scheert langs zo’n zin alsof het niks is, ik kijk naar de huid van mijn hand, de kat aait de palm, nietsvermoedend lees ik verder, in een staat van onbewustzijn.
Natuur heeft een voorkeur voor complexiteit.
Het heeft ook een voorkeur voor systemen.
We leven samen met mitochondria, bacteriën die ooit ‘los’ leefden en die zich op een gegeven moment in lichamen gingen nestelen, waardoor die lichamen konden overleven in zuurstofrijke omgevingen. Mitochondria konden namelijk zuurstof ademen. Nu zitten ze in onze cellen. Ze verbranden zuurstof, leveren energie.
And they control the deathclock.
Mitochondria leren dat endings a natural part of life zijn. Mitochondria bepalen wanneer een cel sterft. Cellen moeten op tijd sterven, anders krijg je kanker. En niet te laat, zodat verse cellen het over kunnen nemen, anders verouder je.
Mitochondria zijn de feminine lifeforce, ze worden door je moeder doorgegeven.
Mitochondria hebben hun eigen DNA.
A human adult is believed to possess more than ten million billion mitochondria, making up a full 10 percent of the total body weight.
We beheren een kolonie, een kolonie beheert ons.
[bij het luisteren naar Donna Haraway (Lynn Margulis) en het lezen van Alberto Villoldo]