Wibi werkt zeven dagen in de week, tien maanden aan een stuk. In de paar uur die hij elk dag vrij is gaat hij op zoek naar goede wifi om te videobellen met zijn dochters (eentje van drie en eentje van zeven), en naar voedsel of McDonald’s. Hij vouwt een hondje van twee handdoeken en legt die op het alvast opengeslagen bed. Hij zegt dat de kustlijn rond Stockholm – veel bomen, rode en gele huisjes, kleine inhammen met bootjes en steigers – waar we nu al enkele uren langs varen erg lijkt op die van Alaska. Vanavond kan ik op de hits van ABBA dansen terwijl hij televisie kijkt.