Schrijven moet over iets gaan, dacht ik, het vinden van een geschikt onderwerp leek me het grootste probleem, maar nee, het is stem, zegt Mary Karr. For the reader, the voice has to exist from the first sentence. Zelf cirkelde ze vijftien jaar om de hete brij heen, sleepte Wittgenstein haar teksten in om iemand anders te lijken dan ze was, namelijk slim, cool, geraffineerd. Ook schreef ze omfloerste gedichten, romans en essays om dezelfde reden.
H is for hawk van Helen Macdonald is een hard boek over rouw, isolement, over niet in de wereld willen zijn. Is het goed geschreven, heeft het stem? Ja, het heeft stem maar het heeft vooral een havik die getraind moet worden, een boek dat gelezen moet worden en een verstikkende eenzaamheid die boven Helen Macdonald hangt en ieder moment vlam kan vatten en kan neerstorten, maar dat gebeurt niet… het ding hangt er, windstil, dikke lucht, dag na dag, het werpt een onbeweeglijke schaduw.
Schrijven heeft een trigger nodig, een omslagpunt, een telefoontje, iets onomkeerbaars. Iemand die de fles zuurstof vergeet. Iemand die besluit niet te remmen. Dood. Truth is not the enemy. It’s the solution. Wie na 16.00 uur ‘s middags op de top van Mount Everest staat is zijn leven niet zeker. ‘Why not just say what has happened?’ Simpelste advies ooit – en niet alleen voor schrijven. Volgens Mary Karr doen we dat niet omdat we iemand willen zijn die we niet zijn, en dat meestal een leven lang.
Het gloeiende witte blokje, accu van mijn computer, brandt een vierkant in mijn rug terwijl ik The Art of Memoir lees. Ik dacht altijd dat mijn longen aan de voorkant zaten, totdat iemand in een verduisterde kamer een ijskoude stethoscoop tegen mijn rug duwde en zei dat ik moest blijven ademen. Die twee stemmen, de looking-back-voice en de being-in-it-voice, zijn de twee stemmen die er toe doen. – Mary Karr, The Art of Memoir