Kunst wordt gemaakt door iemand. Oog in oog met iets vergeet ik dat vaak. Zo staat Wietske Maas op de Vijzelstraat tweemaal daags met een plantenspuit slakken nat te spuiten, die – opgesloten in een glazen vitrine – over een aantal weken opgegeten gaan worden. Ze heeft een kleerhanger mee voor exemplaren die tussen de schuiframen vast komen te zitten. De slakken halen 47 meter per uur, al is die afstand theoretisch, ze kunnen door hun gevangenschap en de geplande feestmaaltijd niet echt ergens heen. De slakken – kroelend, krioelend, wurmend, parend, eitjes leggend – komen uit Amsterdam Noord, ook de titel van de tentoonstelling. Ik breek mijn hoofd over een slow food grap. – snail farm, urbanibalism.org