Je moet van de toon houden, zegt ze. Ze racet door Slachthuis 5, leest na de eerste hoofdstukken sporadisch nog een bladzijde.
Zo gaat dat, schrijft Vonnegut als iets gebeurt.
Er sterft iemand.
Zo gaat dat.
Kortaf.
Maar ik oordeel natuurlijk te snel want Vonnegut schrijft niet ‘zo gaat dat’.
So it goes, schrijft hij.
Die zin duurt langer, ontbeert het hakketak-komische effect van een feestblaasfluitje dat voortdurend zijn tong van papier uitsteekt.
Een o echoot, sterft weg, is nooit helemaal verdwenen, op een andere manier dan je schouders ophalen. We zoeken naar een geschikte vertaling terwijl we broccoli eten.