Wanneer ik een vreemde lus tegenkom, voel ik me gesterkt. Uiteindelijk eten we onszelf op is mijn hypothese, en als ik tekenen tegenkom die daarop wijzen voel ik opluchting. Zo moet de zelfmoordenaar zich voelen die de trein ziet opdoemen, ergens tussen angst en hoop. Het moet zo zijn, het kan niet anders eindigen.
Francesca Gavin is gecharmeerd van Ben Washington, die met 3d-software ruimtes digitaal nabouwt. Op een arcade-kast kun je zijn games spelen, oftewel: je dwaalt door door hem gemodelleerde ruimtes. Uiteindelijk kom je uit bij de ruimte waarin je op dat moment staat. Je bewustzijn is daar en hier: wat je op het scherm ziet en de ruimte zijn identiek. Mindfuck. Uncanny moment.
De opluchting bestaat eruit dat een ander gecharmeerd is van het werk van een vreemde-lus-kunstenaar. Ze noemde in haar lezing veel kunstenaars.