Jane K. Cleland schrijft over het verschil tussen lange en korte zinnen.
Lange zinnen ‘sweep readers into your world, enveloping them in a lyrical cocoon.’ Doen een lezer ontspannen, alsof hij een wandeling maakt over een rustig pad. ‘The length itself allows encapsulation, discovery and reflection.’
In beide gevallen, kort en lang, stuwt een zin het verhaal voorwaarts.
Skip fillers.
Don’t digress.
Geen ruis veroorzaken, tenzij het om de ruis gaat.
Daarom houd ik van het aforisme, daar heeft de schrijver het werk gedaan. Hij stuwt je voort door wat hij weglaat, je voelt de samengebalde energie als je leest.
Cleland geeft drie schrijftips, vol heerlijk vertrouwen, heeft het over ‘writing perfect sentences’:
1. weet wat je wil zeggen voordat je een pen op papier zet
2. integrate both facts and emotion (‘the best sentences include both information and how someone feels about that information’)
3. beheers zinslengte, kadans, ritme (‘avoid all forms of the verb to be and labeling words, get rid of unneeded modifiers, use strong nouns and verbs instead, and figures of speech like metaphors’)
Maar het belangrijkste vindt ze ‘voice’. Boeken die niet worden uitgegeven ‘lack a distinctive voice’.
Gelukkig zegt Cleland wat ze bedoelt:
‘Your writer’s voice is an amalgam of your thoughts, beliefs, feelings, observations, and intuitions expressed in a nonderivative way. Whether it’s cadence, word choice, phrasing, use of dialect, all of these, or none of these, or something else all together, your work needs to sound like you. Write raw. Write bareback. Don’t go tame. Write the truth. People are hungry for the truth. Write it, and they will come. In fact, they’ll probably beat a path to your door.’
Een zin moet klinken als jij.
Het lastige, je weet niet hoe dat klinkt. In de wereld ben je zwijgzamer dan op papier, daarom ben je gaan schrijven. Cleland komt uit bij truth, daar kan ik meer mee, al weet ik niet zo goed wat dat is, je voelt dat het daar uiteindelijk omgaat, daar uitkomen.
En bij:
And stick to your values.