Het museum sluit om vijf uur.
De winkel sluit om vijf uur.
Een man, vol van kunst, wil een boek kopen.
Hij wordt tegengehouden.
Kritisch denken wil omlaag denken,
Scheppend denken omhoog, mogelijkheden vergroten.
Twee manieren van denken leert TU Delft.
Ik schrijf geen boek, ik beheer een database, ik voeg items toe. Noodgedwongen zoek ik mijn antwoorden elders.
Writing doesn’t prove anything,
And it only rarely persuades.
It does something better.
It witnesses.
It shares your interest in what you’ve noticed.
It reports on the nature of your attention.
It suggest the possibilities of the world around you.
The evidence of the world as it presents itself to you.
Bewijs is voor wiskundigen.
Logica voor filosofen.
Wie schrijft moet het van iets anders hebben.
Picasso is een kaars, Duchamp is een spiegel, lees ik.
Naar een kaars blijf je kijken, het geflakker houdt je geboeid, de gloed is warm; een spiegel, koud en kil, werpt je terug op jezelf.
Picasso absorbeert, houdt de blik gevangen, het denken dichtbij.
Duchamp spat voor je ogen uiteen, een explosie van duizend gedachten, ideeën. Niemand staart naar een urinoir om het glazuur te bewonderen.
Picasso vereist iemand die kijkt, Duchamp iemand die denkt.
Schrijven is het verplaatsen van woorden.
‘Moving language from one place to another’.
Daar zit emotie in, en transport – Picasso en Duchamp.
Een kind van zijn tijd steelt tekst.
Een kind van zijn tijd steelt identiteit, is Robin Hood, geeft alles weg.
Een ontwerper loopt door het Stedelijk museum en constateert een ontwerpfout. Een logistiek ondernemer denkt niet, hij transporteert ideeën.
Een blogger – iemand die digitaal schrijft, iemand die schrijft met digitale middelen – beheert informatie, bedient een schrijfmachine. Moet beslissen of hij bulk mengt, ompakt. Een sticker plakt.
– Verlyn Klinkenborg, Kenneth Goldsmith