Theorie over schoonheid uit de mond van een dertienjarige jongen. Als je jong bent weet je dingen omdat je van binnen naar buiten openbarst, opzwelt, je bent een uitdijende kern. Ik zag nu hoe onaantrekkelijk dat is, het ongeduld, het beter weten, het niet luisteren.
‘Beauty causes alteration.’
Mannen kregen in de nabijheid van zijn moeder het vacuümgetrokken, in een vliegtuig geserveerd zakje pinda’s niet open. Van de schoonheid van een vrouw komen ongelukken, sommige klein en onbeduidend (pindazakje), andere groot (verkeersongeluk), in een enkel geval was er sprake van een zaak van leven of dood.
Ik las door, ik was in het begin van het boek, zocht naar de rest van de theorie, die vond ik op pagina 20.
‘Female beauty, if or when lost by the former owner of it, can cause insanity. The brain, which might have roughly the same mass as a Family Size pack of dry-roasted peanuts, ‘explodes’ into irrational behaviour, searching for signs – such as the passing glance of a stranger in the street – that the irretrievably lost beauty has suddenly been found again.’
En op pagina 117.
Verspreid over het boek, The way I found her, lag, fladderend van tak naar tak, een essay over schoonheid.
Rose Tremain, The way I found her