Ik weet niet wat mensen drijft om vier dagen voor de verkiezingen boven Amsterdam een vliegtuig te laten cirkelen met de tekst: Samen kunnen we meer. Samen kunnen we nog steeds erg weinig. We leven in een eeuw van onzekerheid. Het kapitalisme produceert menselijk afval dat nergens gedumpt kan worden, er is een mensenoverschot. De macht is elders, mondiaal. (Zygmunt Bauman, Vloeibare tijden)
Bij afwezigheid van existentiële troost lees ik Een welopgevoed meisje. De schrijver schrijft dat ze als klein meisje, bladerend door een atlas, geroerd werd door de eenzaamheid van eilanden. Het vliegtuig cirkelt als een lawaaierige mug in de blauwe hemel, het verbrandt kerosine, het sleept de slogan in spiegelschrift achter zich aan. Als het campagneteam zich in de kiezer verplaatst zou hebben, zou het minstens eenmaal een rondje tegen de klok in hebben gemaakt.