Het begin van de lezing was goed te volgen. Later – eenmaal beland in een paradigmashift, de oerknal heeft niet plaatsgevonden – ervoer ik aan den lijve de wet van de versnellende voorsprong: prof. dr. Erik Verlinde, theoretisch fysicus, bekende dat hij zelf heel lang over zijn theorie had nagedacht (twee jaar), en dat het niet gek was dat hij die niet zomaar aan een algemeen publiek kon uitleggen. Terug naar het begin. Prehistorie. Dia van een holbewoner. De mens is een geboren onderzoeker, altijd al geweest, iemand die zijn oorsprong wil kennen. Toen hij in een poging het ontstaan van de wereld te begrijpen de wereld ging beschrijven, liet hij dingen achterwege. Wie schrijft, het is niet anders, idealiseert en vereenvoudigt. ‘Abstractie = het vergeten van informatie’ stond er en ik noteerde dat zinnetje omdat het belangrijk leek om het te onthouden. Vergeten suggereert een verlies, en in mijn ogen hield de theoretisch fysicus op dat moment een kort pleidooi (één dia) voor het concrete, het individuele, het allerkleinste. Al snel zou blijken dat informatie en informatiedichtheid de kern is waar zijn theorie om draait. Hij stelt dat zwaartekracht geen fundamentele kracht is. Zwaartekracht is de prijs die we betalen voor het verplaatsen van informatie.
– Complexiteit, over de samenhang van systemen in de natuur, ons lichaam en het heelal, Paradisolezingen 2012, acht zondagochtenden