Remember, you keep the reader’s attention not by giving them information, but by withholding it from them. The desire to find out what happens next is what keeps the reader glued to the page. – Richard Skinner
Ik geloof dat alles wat je leert toepasbaar is op het leven. Kennis uit het ene domein is nuttig in het andere. Geef niet alles weg op pagina één. Overspoel iemand niet in een gesprek, klaslokaal, een relatie.
Nog één vrije dag, zes werkloze weken voorbij. Wat te doen in het laatste restje tijd dat kostbaar voelt omdat het het laatste restje is? In avondlicht verschijnen als je geluk hebt herten aan de bosrand.
Wat me bijblijft – één dag thuis – is het moment dat ik bij Étel de Atlantische Oceaan inloop en een koumassa van zee me omsluit, me in een seconde volledig inkapselt, als een gestolde vorm in helder groene leegte. Nergens uitwijkmogelijkheid, ik kan geen kant op, zo koud.
In Writing a novel (2018) schrijft Richard Skinner dat schrijven niet te veel met het hoofd en niet te veel met het hart moet gebeuren. Je moet een verhaal niet overdenken, niet te verliefd te worden op een idee. Je moet wachten.
Hoe langer je wacht, des te sneller en vollediger gevormd een verhaal tevoorschijn komt.
Schrijf vanuit je maag, zegt hij.
De kou was ondraaglijk, massief onoverwinnelijk, de indruk totaal, daardoor kan ik haar nu, twee weken later, in Amsterdam oproepen. Alsof ik in één seconde volledig werd ontluisd, gezuiverd, en leeggemaakt. De watermassa drukte mijn lichaam plat behalve waar mijn hoofd was.
Goddank, stoelverwarming in de auto. Ik heb dit gedaan omdat ik vier ogen in mijn rug voelde waarvan twee die van haar waren.
Je moet het waarom weten. Je moet het verhaal weten voordat je begint, zegt Richard Skinner. Zoek uit wat de steen stenig maakt (Viktor Shklovsky). Laat het slowly amassen totdat het voldoende gewicht heeft.