Je ziet aan iemand achter een computer niet of hij een mailtje opent of iets fantastisch ontwerpt. De handelingen zijn dezelfde. Of porno kijkt, denk ik erachteraan, binnenkanten van huizen, profielen van mensen die hem tegenstaan. Als je het toevallig wel ziet, weet je nog niet wat er in iemand omgaat.
De ontwerper die dit verhaal vertelt maakt zijn eigen gereedschap, zoals een ambachtsman vroeger. Zijn gereedschap bepaalt hoe iets eruit ziet, niet een ontwerp van een product. De sporen van het maken, zichtbaar in de dingen, vindt hij mooi. ‘I like the human error, then you have narrative’. Hij brengt me aan het twijfelen. De vazen zijn lelijk.