Vier uur geleden. Deze keer is mijn verhaal echt gebeurd. We zijn samen. Een wand scheidt ons. Ik weet dat ze tegenover me staat, ik zie haar niet, de wand is een spiegel, ik zie mezelf totdat een jongen een apparaat op mijn hoofd zet – een geblindeerde bril. In de bril zit een schermpje. En een first person camera. We zien dingen die we niet kunnen zien. We zien wat de ander ziet. We kijken door elkaars ogen.
We zitten aan elkaar vastgeketend, mentaal, in een gesloten circuit. We moeten elkaars bewegingen kopiëren, synchroon bewegen, zo traag mogelijk. Als ik naar beneden kijk, moet zij dat ook doen, zodat ik grond zie en niet de lucht omdat zij toevallig omhoog kijkt. We hebben bionische ogen gekregen, we bewegen als hulpbehoevenden die voor het eerst in hun leven buiten komen. We mogen om hulp roepen als we misselijk worden.
Ik maak een fout. Ik kijk vooruit. Zij doet dat ook. Het blijkt het saaiste wat we kunnen doen. Ze staat daar – in mijn spiegel – alsof ze op de bus staat te wachten, met een gekke lasbril op. We mimen wat. We steken onze armen en handen uit. We zijn te bereidwillig. Beleefd slomig volgen we elkaars beweging, tot het stokt, tot de ander initiatief neemt. Wat kan je doen met je handen? Zo’n hand lijkt ineens niks te kunnen. Knijpen. Vlakke hand. Vingers buigen. Vuist.
Dan heb ik ineens haar armen. Ik heb haar armen. Hoewel ik weet dat haar ogen dit zien, dat zij op dit moment dus naar beneden kijkt, moet ik de mijne geloven. Hier hangen haar armen, die nu de mijne zijn. Ik buig mijn hoofd verder voorover, tot ik ook haar schoenen zie… wat betekent dat zij dat ook doet. Ze leest mijn gedachten. Dan worden we gesommeerd de bril af te doen, de tijd is om.
Ik heb onmiddellijk spijt van de kans die ik voorbij heb laten gaan. Ik had kijken kunnen verruilen voor aanraken. Uncanny feedback loop in je brein. Mind fuck. Ik had mijn borsten moeten aanraken. Nu zal ik nooit weten of we verder zouden gaan. Je kunt niet zomaar wat schrijven als de herinnering er nog niet is. Ik weet nu waarom je verhalen zou schrijven.
BeAnotherLab. Kortgesloten Oculus Rift. GenderBlender, MU, 6 juni – 17 augustus 2014