Ze laat me naar het toetsenbord van mijn laptop kijken alsof het bestrating is, maar dan in mooiere bewoordingen, ze neemt me mee in haar geest, ze zegt ‘ik slaapwandel over plastic plaveisel’.
Dat is zo’n treffend beeld! Dat is exact wat mijn vingers doen wanneer ze typen, ze wandelen over de toetsen, haast onbewust, ze gaan nergens heen – toch komen ze overal, de woorden op het scherm.
Ik denk dat we mensen leuk vinden als ze ons brein stimuleren, associaties niet alleen weten los te wurmen, maar erin krijgen, via de kortste weg, een backhand rechtdoor langs de lijn, even elegant als doeltreffend. Je hebt geen antwoord.
Een treffend beeld is een onverwachte shortcut, het opent de geest.
Onder het plaveisel, het strand.
Chasing pavements.
Dreaming the world.
Ze heeft een klein olifantenpaadje geëtst, een verbinding gelegd (de kunstenaar als stratenmaker). Ik kan nu nooit meer naar een toetsenbord kijken zonder een plastic stoepje te zien, vingers die slaapwandelen.
[Plastic plaveisel is af, een schoongeveegd stoepje, een perfecte strofe. Johannes Vermeer. Licht. Opgeruimd hoofd. Mijn lichaam slaapwandelt. Ik voel de vrijheid van alles kunnen typen.]