Ergens in een stad staat een kratje op de stoep. Het kratje is doorgebogen. Man wil op kratje zitten. Vrouw achter de camera roept no, no, no, zo en zo, en dirigeert hoe de man moet zitten. Iets vergelijkbaars gebeurt met twee Aziatische meisjes en een paraplu. Ze staan samen onder de paraplu. De kunstenaar vraagt of ze omhoog kunnen kijken. Nee zo. Ja zo. Ik dacht dat ze het leven betrapt had, dat vond ik zo bijzonder aan die foto’s. Ze blijken geënsceneerd*. Natuurlijk had ik kunnen bedenken dat foto’s geënsceneerd worden, kunst is illusie, ik wilde het niet weten ik was het even vergeten. – 5 juli 2009 in kabk
*mailtje: Dat klopt niet, het is echt altijd zo’n beetje half en half. Wat is ensceneren eigenlijk precies? Je beeld kaderen met je lens is al ensceneren. Of dingen buiten beeld laten en inzoomen op wat de fotograaf belangrijk vindt. Of wachten met afdrukken totdat dat moment wat zich voor je camera afspeelt ideaal is, is ook al een soort van regie voeren. Ik grijp een klein beetje in en soms enorm, zoals in de video waar je op doelde. Maar juist door zo’n video te laten zien hoop ik vragen op te roepen, je even wakker te schudden en na te denken over waar je naar kijkt, hoe dat in elkaar zit. Werkelijkheid en fictie zijn bij mij enorm in elkaar verwoven en voor mij maakt het niet uit wat wat is, als het maar een beeld oplevert wat klopt bij mijn beelduniversum.