Virginia Woolf schreef in een brief aan Vita Sackville-West: “Ik zal je ook over Anna Karenina vertellen, en over de heerschappij van de seksuele liefde in het 19de-Eeuwse proza, en onze groeiende vervreemding daarvan, omdat we in ons hart geen werkelijke veroordeling van overspel op zich meer voelen. Maar Tolstoj hangt heel zijn boek op aan die kapstok. Haal hem weg, zeg ānee het stoort mij niet dat Anna Karenina met Vronsky copuleertā, en wat blijft er over?” Vitaās zoon noemde Orlando āde langste en meest charmante liefdesbrief in de literatuurā. Kunnen we hem geloven? Orlando is gebaseerd op Vita Sackville-West. Ik vind Orlando prachtig. Maar āprachtigā put een tekst snel uit. Het stopt. Wat in de tekst brengt het effect teweeg ? Orlando gaat over schrijven, zoals meer schrijven over schrijven gaat. Grappig bijvoorbeeld hoe Woolf zich uitput in een beschrijving van het voorbijgaan van de seizoenen, bomen die groen, dan goudgeel worden, hoe op de winter de lente volgt, op de zomer de herfst, hoe de maan tot sikkel wordt, hoe er altijd eerst storm is en dan mooi weer etc om dan in de laatste zin te zeggen: āeen slotsom waartoe wij eerder gekomen waren, moeten wij toegeven, als wij eenvoudig hadden vastgesteld dat āde Tijd verstreek.āā Prachtig wil zeggen dat ik meetril op Woolfs antwoord op de eeuwige vraag bij schrijven: maak je het schrijfproces zichtbaar of verberg je het.