Je hoeft maar te klikken en je weet weer iets te gruwelijk voor woorden. Het hondje Laika is in 1957 door de Russen in haar eentje in een baan om de aarde gestuurd. Om te trainen voor de missie werd ze in een steeds kleinere kooi gestopt. Die kooi was op een gegeven moment zo klein dat ze stopte met urineren en poepen. Voorafgaand aan de lancering zat Laika drie dagen opgesloten in de cabine, te wachten tot het zover was. Tijdens de lancering ging Laika’s hartslag van 103 slagen per minuut naar 240 slagen per minuut. Toen ze in een baan rond de aarde was, duurde het drie uur voordat die hartslag weer normaal was (tijdens trainingen lukte dat binnen één uur). Ze cirkelde drie, vier keer om de aarde. Het was nooit de bedoeling dat Laika levend terugkeerde, Laika zou vergiftigd worden. Dat bleek niet nodig. Vijf uur na de lancering werd van Laika geen levensteken meer ontvangen. Ze is gestorven aan oververhitting en stress. Bemande ruimtevaart bleek mogelijk.
Het zijn zulke verhalen in het kielzog van de feiten – ‘Sputnik2, 3 november 1957’ – die me de keel afsnijden. De Engelse versie van wikipedia biedt een glimp troost: een wetenschapper kon de toestand waarin Laika voorafgaande aan de missie verkeerde niet aanzien en maakte een klein gebaar (zie en.wikipedia.org, op de Nederlandse geen woord – kennis is een verhaal en een verhaal kan op verschillende manieren verteld worden). Het kan zijn dat ik overgevoelig ben, dat Laika – een van straat geplukte zwerfhond – aan ellendige nachten Siberische vrieskou is ontkomen, dat ze een standbeeld, gewichtloosheid en wikipedia verkiest boven een hondeleven. Je weet het niet, dat weet je alleen als je zelf naar het front gaat en wikipedia entries gaat regideren. Kennis is koude oorlog, Palahniuks schrijfadvies indachtig ‘zorg dat je met hetzelfde stel paarden op je eindbestemming aankomt als waarmee je je verhaal begint’.
Je zou vergeten dat je partij kunt kiezen. Op Brittanica.com (verzetsdaad) is een vrolijk filmpje met Laika te zien.