Verhalen vertellen is een manier om tijd en angst te verdrijven, schrijft Blumenberg. Hij gebruikt meer woorden, meer zinnen. Lidwoorden verlenen zijn woorden gewicht, duwen het gemoed tegen de grond. De Tijd, De Angst, ik lees hoofdletters die niet op papier staan. Zijn woorden: ‘Verhalen worden verteld om iets te verdrijven. In het onschuldigste, maar niet onbelangrijkste geval: de tijd. En in het zwaarwichtiger geval: de angst.’ (vertaling Hans Driessen). Na het lezen van dit citaat druk ik, onwetend, zoekmachines en encyclopedieën negerend, op de teleportatieknop. Care Crosses the River. Niet alleen verhalen, ook ideeën verdrijven iets, worden verteld. Vervolgens twijfel ik, of ik, vrije zaterdag, vrij om te lezen, onvrij om niks te doen, zal beginnen aan De evolutie van een huwelijk, een roman die al twee weken op de stapel ligt, en hoewel ik weet dat alle woorden gemaakt worden, tekst is een weefsel, fictie, wordt mijn onrust beter verdreven door de schijn van het echte, de naakte feiten, wat iemand daarvan maakt.