Zit na te denken over Off the record. Hans Aarsmans selecteerde voor het Stedelijk Museum foto’s die gemaakt zijn zonder de ambitie om ooit in een museum terecht te komen. Wat opvalt: Het zijn allemaal reeksen. Nou ja, vrijwel allemaal. Alsof de foto’s toch ineens aan iets blijken te voldoen zodat ze opgenomen kunnen worden in Off the record. En mogelijk aangekocht door het museum.
Het koekje op een schoteltje dat thuiszorgwerker Peter Hermanides steeds opnieuw voor zich aantreft op tafel; de contouren van het lichaam overgetrokken op de beslagen spiegel na elke douchebeurt; de weerspiegelde bomen in de glimmende motorkappen van auto’s; Ria van Dijk die elk jaar op de kermis een foto van zichzelf maakt in de schiettent; vuil dat steeds opnieuw naar beneden wordt gegooid; de tas die overal mee naar toe gaat en steeds op de foto staat.
Foto’s knippen zoals je ademhaalt – regelmatig en gedachteloos. Dat wil zeggen, je hoeft er de volgende keer niet over na te denken: je doet het precies weer zo. Dit is verre van toevallige fotografie. Iets wordt in Off the record kunst als je het:
a.) vaker doet of vaker tegenkomt
b.) consequent doet (steeds hetzelfde)
c.) lang volhoudt
d.) de verzameling bewaart