‘Ook bij mijn geboorte werden tien vingers en tien tenen geteld.’
Geweldig boek over iets wat niet meteen zichtbaar is, maar zich openbaart, het lichaam dagen platlegt – en wat dat doet met de geest. ‘Pijn van zulke omvang bijt zich vast in de lijnen van je denken.’ Of misschien is het andersom, laat die geest zich niet temmen, wil het denken alle kanten op, een uitdijend, op hol geslagen hoofd, totdat Antaura [de oud-Griekse migrainedemon] jaloers zegt ‘genoeg!’ en alle aandacht voor het lichaam eist. Ze splijt het hoofd. Schijnt door gesloten oogleden heen. Maakt sneeuwblind. Ze is ongevoelig voor magisch denken. Ze verbrijzelt alle hoop. Is het toeval dat de schrijvende, denkende vrouwen die Emma Laura Schouten voorgingen hoofdpijn hadden? Nee, ze selecteert ze om die reden. Joan Didion, Virginia Woolf, Susan Sontag, Simone Weil, Jane Austen, Anne Finch Conway. Haar rozenkrans. Ze kruipt in hun huid, zoekt naar advies.
[in één dag uitgelezen, vandaag, zondag 16 maart, mijn notities zijn nog nat – wordt vervolgd]