stem: ik
titel: russian dash cam
bron: imhd.nl
Mijn meest aangename dagen vorig jaar bracht ik door in de studio van Ann van den Broek, kijkend naar haar dansers: Andreas, Cecilia, Dario, Jan en Judit. Mijn hoogste gelukzaligheid ligt in kijken, niet in denken. Denken houdt snel op, het hoofd is meteen leeg, kijken stopt nooit, is oneindig, schaamtevol. Ik schaam me als ik kijk, maar het is niet erg dat ik hier zit, dansers hebben als vak gekozen om bekeken te worden. Ze willen dat iemand kijkt. Vanwege dat verlangen schaam ik me. Gelukkig doet Ann het licht uit en gespt ze je stevig vast. Haar voorstellingen zijn gemaakt voor voyeurs. Ze beantwoorden mijn sterke verlangen om zelf onzichtbaar te zijn en alles te zien. No limits.
Ik zit als bijrijder in een Russische auto en rijd wat rond. Een paard steekt een zebrapad over. Een vrachtwagen verliest een lading boomstammen, de boomstammen rollen op me af. Een explosie, en nog één, en nog één. Een vrachtwagen schaart, schuift over de weg, vult het raam en – terwijl we dachten erlangs te glippen – barst het. We voelen de deuk in de flank. Een groen plastic zwembad vliegt op ons af. Een auto op een rotonde vangt wind en maakt een salto achterover. Onderdelen van auto’s vliegen door de lucht. Bomen vallen op de weg, mensen rennen voor hun leven, vlak voor een trein door. Een kudde schapen loopt de weg op…dit wil ik niet zien.
Het spektakel is fantastisch. Ik zit op de bank, ik lig in bed, ik buig me over tafel en staar in een glazen raampje. Ik doe niks wat het daglicht niet kan verdragen, kijk 24/7 naar de wereld, de mens en de dingen. Het daglicht duurt te kort om alles te zien. Gebeurtenissen in Rusland komen tot me als filmbeelden uit Hollywood. Ik beeld me in dat mijn denken voortkomt uit wat ik zie. Iets opschrijven, de wereld van de ideeën, is een ander verhaal: google ziet alles, google is overal, google moet wel god zijn, youtube de zoon, de heilige geest. En dan de wetenschap dat wij allemaal een panopticon meedragen in onze laptops, smartphones, tablets.