my own private wikipedia: de vleermuis

Toen de tijd nog erg jong was, was er in de hele wereld geen lelijker beest dan de vleermuis. De vleermuis ging naar de hemel op zoek naar God. Hij zei niet tegen hem: ‘Ik heb er genoeg van om zo lelijk te zijn. Geef mij kleurige veren.’ Nee. Hij zei: ‘Geef mij alstublieft veren, want ik sterf van de kou.’ ‘Iedere vogel zal je een veer geven,’ besloot God. Zo kreeg de vleermuis de witte veer van de duif en de groene van de papegaai, de veelkleurige veer van de kolibri en de rose van de flamingo, de rode uit de kuif van de kardinaalvogel en de blauwe uit de rug van de ijsvogel, de leemkleurige veer uit de vleugel van de adelaar en de veer van de brandende zon uit de borst van de toekan. De vleermuis, een en al kleur en lieflijkheid, vloog heen en weer tussen de aarde en de wolken. Waar hij kwam werd de lucht vrolijk en zwegen de vogels stil van bewondering. De Zapoteca-volken zeggen dat de regenboog is ontstaan uit de echo van zijn vlucht. De ijdelheid deed zijn borst zwellen. Hij keek minachtend en sprak beledigende taal. De vogels kwamen bijeen. Tezamen vlogen zij naar God. ‘De vleermuis bespot ons,’ beklaagden zij zich. ‘En bovendien hebben wij het koud door de veren die wij missen.’ De volgende dag, toen de vleermuis zijn vleugels in volle vlucht uitsloeg, was hij opeens kaal. Een regen van veren daalde op de aarde neer. Hij zoekt ze nog steeds. Blind en lelijk, het licht schuwend, leeft hij verborgen in de grotten. Wanneer de nacht is gevallen komt hij naar buiten om de verloren veren te zoeken. En hij vliegt heel snel, zonder ooit te stoppen, omdat hij zich ervoor schaamt gezien te worden.