Agenda’s zijn opeens leeggeveegd. We worden nu gedwongen het niets te ervaren, alsof we – niet langer onderweg van A naar B – massaal in een Lynchiaanse sitcom zijn beland. Af en toe vind ik dat fijn, geniet ik van het slenteren, en van de zeeën van tijd om overvallen te worden door het onverwachte. Zonnebadend in het niets. Een seconde later ben ik melancholisch, baal ik ervan dat vakantie niet doorgaat. Het grote niets is niet relaxed. De buitenwereld dringt altijd binnen. Alles wordt uitvergroot, blijkt paradoxaal. Weeffouten worden zichtbaar.
De eerste dagen. Verwarring. Oh, we gaan dus echt via Zoom afspreken. Ook: ik moet het ervan nemen. Uitslapen. Lezen. Wandelen. Veel fietsen. Af en toe geluk. Een vliegtuigloze hemel. Echt vervelen ook. Naar buiten kijken. Blaadjes in de bomen zien. Zien hoe een kraai een duif uit een nest trekt en verslindt. Of, als ik uitzoomde, zien hoe er gezocht werd naar zondebokken.
Die oude reflexen, de snelle theaterregistraties die online kwamen. De mens is hyperactief, moet iets doen, moet presteren. Ik vraag me af of het publiek daar echt op zat te wachten, benieuwd naar is. De eenzaamheid achter het scherm staat haaks op wat theater is. Gemis moet groeien.
Na de crisis komt het keerpunt, het inzicht. Wij willen de loutering al voordat we een inzicht hebben gehad. Dat doet me denken aan een oud vrouwtje die tijdens een aardbeving de lijstjes recht gaat hangen.
Hebben we al de juiste vragen gesteld? Hebben we al stilgestaan? Ik was nog niet op het nulpunt. We hebben zo’n angst voor leegte. Het echte niets ervaren we nog steeds niet. Het oefenen in teleurstellingen.
stem: ludwig bindervoet / URLAND
perspectief: gesprek via youseeu-meeting tijdens lockdown in Nederland
titel: zonnebadend in het niets
bron: theater rotterdam (2020)
mopw: meerstemmige encyclopedie