Whitney Houston is bezweet. Ze zingt vol overgave. Ze kermt. Ze haalt uit. Bij elke ‘I’ legt ze haar hoofd verder in haar nek, bij elke ‘you’ druppelt meer zweet van haar gezicht. De camera zoomt in zodat we geen emotie missen. Whitneys stem begint te trillen. Ze grimast. Afwisselend slaat ze haar ogen neer (daar zit ergens publiek) en kijkt ze omhoog (daar wil ze heen). Het is goed dat al dat zweet en die grimas niet weggephotoshopt zijn. Nu zien we hoe een vis op het droge naar adem hapt. Ze komt niet voorbij I, I, I, You, You, You. Ze zingt zonder dat ze ooit applaus in ontvangst zal nemen.
Thuis schilder je je muren niet zo snel blauw, anders had je Double Whitney kunnen namaken: twee televisies tegenover elkaar, paar meter ertussen, kil wit licht van een tl-buis erboven, volume op twaalf, aspirine en een glas water. Candice Breitz maakte ook Double Annie, Double Olivia en Double Karen. Om die te zien had ik een werk op de tentoonstelling ervoor willen inruilen.
De wereld gaat ten onder, babies sterven, ondertussen vastzitten in de loop van het zelf. I, I, I, You, You, You. Videoclipleven (repeat one)