Inmiddels heb ik de toneeltekst van Victory Boogie Woogie van Gerardjan Rijnders in huis, een document van 43 pagina’s (times new roman, 14pt). Wat blijkt? Mondriaan heeft toneel geschreven. Toch een aardig aspect van het leven. Mondriaan, schrijver. Even uitgebeend als de schilderijen van hem?
Mondriaan moest weinig hebben van toneel. Tragiek hinderde hem. Zijn Trialoog is niet bedoeld voor acteurs van vlees en bloed. ‘Voor mijn part bleven ze weg. Als ik ‘t te zeggen had, zou ik m’n actrices achter schermpjes zetten, zoodat men ze vooral niet hoeft te zien en alleen den text kan verstaan.’ Een mens is te toevallig. In hoe hij eruit ziet, in hoe hij beweegt, in wat hij doet.
Natuur ook. Mondriaan weigert sterren te zien. Een maan. Hij ziet punten, afstanden tot elkaar, ‘verhoudingen van stand’. Ik haak af als iemand ingewikkeld over kunst praat maar bij Mondriaan dwing ik mezelf. He talks not only the talk, er zijn die schilderijen, er is een raadselachtige walk.