Als the medium the message is, dan geldt dat ook voor schrijvers. Bij Marshall McLuhan stuitte ik op een fragment waarin hij over Francis Bacon schrijft, over hoe hij schrijft. Nooit voelde ik de behoefte om Francis Bacon te lezen, na het lezen van het fragment wel. Dat kan een functie zijn van een mens, dacht ik, een schrijver, informatie leveren en empathie tonen, betrokkenheid creëren en afstand, een mens opwarmen en afkoelen. McLuhan heeft Bacon opgewarmd en afgekoeld.
De persoon met wie ik in een huis woon kocht gisteren een bitcoin (= een getalletje in een computer). De bitcoin kostte 250 broden. Een jaar lang brood, dacht ik, en, dit geld bestaat niet, de broden bestaan niet, alleen woorden bestaan, de metafoor bestaat, de priemgetallen bestaan, ze doezelen tot iemand ze wakkerbikt. Het spel is levensecht. Elke minuut ververst het scherm. Als een kat die een flitsend lichtje op de muur volgt, volgt ze de koers: omhoog, omlaag.
Ik kan maar niet bevatten hoe internet voortdurend bezig is van iets niets te maken: bakstenen banken, beursjongens, geldtransporten, in één klap overbodig. Technologie kent altijd een moment waarop functies geautomatiseerd worden, ingewikkelde bediening (kennis, vaardigheden) niet langer nodig zijn. Iedereen het kan. You press the button, we do the rest.
Een man als Francis Bacon werd nooit moe heet en koel proza met elkaar te confronteren. Schreef hij de ene keer methodisch in afgewerkte pakketjes, dan waren het de andere keer aforismen of losse opmerkingen, zoals: wraak is een soort op hol geslagen gerechtigheid. De passieve consument wil pakketjes, maar mensen, zei hij, die op kennis uit zijn of naar oorzaken zoeken, zullen hun toevlucht zoeken tot aforismen omdat deze niet af zijn en om diepgaande participatie vragen.
Mensen ontmoet je op momenten waarop ze niet af zijn. Toch lijken ze steeds af.
Aforismen zijn niet louter zinnen waar alle lucht uitgeperst is.
Op een dag is er één-knop-voor-alles, is alles toegankelijk voor iedereen.