Ze zit, onbeweeglijk, uur na uur, terwijl toeschouwers in een lange rij wachten om, hopelijk, uiteindelijk, tegenover haar plaats te nemen en haar aan te kijken. Ik zou er moeite mee hebben om op de stoel plaats te nemen, me inwisselbaar voelen, niets waard. Ik koester de illusie dat kunst terwijl ik kijk voor mij alleen is. In theater doe ik alsof publiek niet bestaat. Dit is een beperkte, egocentrische opvatting van kunst. Deze kunst gaat om Abramovic.
marina abramović – the artist is present: a 736-hour and 30-minute static, silent piece, in which she sat immobile in the museum’s atrium, while spectators were invited to take turns sitting opposite her; a documentary that follows the Serbian performance artist as she prepares for a retrospective of her work at The Museum of Modern Art in New York.