Ik lees het boek dat ik wil schrijven, of nauwkeuriger gezegd, de attitude waarmee – de ‘cool honesty’ en ‘careful humanity’ (blurb) van Emmanuel Carrère, die schrijft dat hij zich de persoon wil blijven herinneren die hij was, en ‘the many others like me’, maar hem nooit meer wil zijn, hij beschouwt zich als ‘cured’. Maar hij wil hem dus niet vergeten.
De man waaraan een vos begon te knagen, en die ging schrijven.
Hij noemt zijn boek memoir (of de uitgever doet dat), terwijl hij levensgeschiedenissen van anderen optekent, mensen die hij niet kent, maar leert kennen, om het boek te kunnen schrijven, dat hij dus schrijft, dit is zo gek en goed.
Memoir-by-proxy.
Carrère ‘for the moment happy’ schrijft over het noodlot dat anderen treft, en hem goddank bespaard is gebleven – dood van een kind door de tsunami, dood van een moeder door kanker. Door te schrijven over ‘what frightens him most on earth’ wil hij troost bieden. Maar omdat het noodlot anderen treft, niet hem, is het alsof hij tegelijkertijd iets bezweert. En is het alsof een memoir ook in de toekomst kan liggen.
Er staan mooie (on)mogelijke verhalen tussen twee mensen in dit boek.
Ik lees boeken al lang niet meer als boeken. Ik zoek een manier.