Wikipedia vertelt het verhaal zo,
Korstmossen (of lichenen) zijn symbiosevormen van twee of meer verschillende “symbionten” of levensvormen. Eén partner is altijd een schimmel, de zogenaamde “mycobiont”. Die leeft samen met een “fycobiont”, een blauwwier (Cyanobacterie) of een groenwier, of een combinatie van beide. De mycobiont is de belangrijkste symbiosepartner en kan gewoonlijk voortplantingsorganen vormen. De mycobiont bepaalt dan ook de botanische naam en de systematische indeling van het korstmos.
Deze symbionten zijn soms zo sterk verbonden, dat de partners niet zonder elkaar kunnen overleven. De fycobiont, het groenwier of blauwwier, haalt met behulp van fotosynthese energie uit zonlicht en gebruikt die om suikeralcoholen te vormen, waarmee de schimmel zich voedt. Op zijn beurt zorgt de schimmel dat de alg water en mineralen kan opnemen. De schimmel biedt ook bescherming, bijvoorbeeld tegen vraat of te felle zon.
Eduardo Galeano vertelt het verhaal zo,
Greeneries
When the sea became the sea, the land was still nothing but naked rock.
Then lichens, born of the sea, made meadows. They invaded the kingdom of stone, conquered it, turned it green.
That happened in the yesterday of yesterdays, and it is still going on. Lichens live where no one lives: on the frozen steppe, in the burning desert, on the peaks of the highest mountains.
Lichens live only as long as the marriage lasts between an alga and her son, the mushroom. If the marriage breaks up, the lichens break down.
Sometimes, fighting and disagreements lead the alga and mushroom to part. She complains that he keeps her hidden from the light. He says she makes him sick feeding him sugar day and night. – Voices of time
[Oh, het pure vertellen van Eduardo Galeano, gebaseerd op bronnen, feiten. Van hem leer ik terwijl hij me bedwelmt, ik raak ontroerd, word woedend, het genot ontstijgt het esthetische, ethische, raakt het spirituele, het mystieke, je denkt, wow, die opgeroepen wereld komt voort uit werkelijkheid.]