like the trees, we are doing essential work in our dormant periods – Katherine May, Wintering
Ik zoek naar boeken die me goed doen voelen, en die zijn vaak geschreven door mensen die zich slecht voelen. Niet in morele zin, maar in de zin van ongemakkelijk, slecht op hun gemak. Ze lopen door de wereld en er klopt iets niet. Er is te veel van, als dat kan. Te veel mensen, te veel realiteit, te veel interactie, te veel denken, voelen. Hun bewustzijn past niet. Iets voelt off. Het laatste boek in die rij is Wintering van Katherine May. In haar vorige, The Electricity of every living thing, voel je dit ongemak nog meer. Het zelf zet uit, manifesteert zich, botst op de realiteit, krimpt ineen bij aanraking. Katherine May heeft dit hele gedoe, de zoektocht naar zelfinzicht en compassie, omgezet in twee boeken, een podcast, en een online cursus, waarin ze mooie passages schrijft over bijen, boeken, bomen en de branding. In de cyclische natuur en in de lineaire uitputting (ze loopt het zoutpad) ligt de verlossing. Ik mag van haar slapen, rusten. Mezelf speling geven. Wel raadt ze me aan dingen te verbranden. In de winter maak je ruimte voor iets nieuws. Ik denk – ingegeven door haar verhalen over de zee, kliffen en de prachtige Engelse kust – aan schepen.