Leer genoeg te hebben aan één like, zegt de man. Wat is bevredigender dan de like van één iemand, op een avond, in real time, in the flesh, onder een boom, op een plein, aan een tafel? Hij prefereert het boven honderd likes op een scherm (‘without rapport, without feeling it in the body’) waar hij in de gaten wordt gehouden door techmiljardairs (‘being used, being raped’), die aan hem vragen waar ze hun bunker zullen bouwen voor als de apocalyps gekomen is: Alaska of New Zealand? Team Human is de titel van zijn jongste boek. Team Life corrigeer ik in gedachten. Dan vertelt hij hoe bijzonder sapiens is, hij bedoelt echt Team Human. Humans zijn in staat tot Awe (‘look for awe, not wow’). Techmiljardairs zijn de slechte jongens in zijn verhaal. Hij vergelijkt ze met iemand die steeds harder in zijn auto gaat rijden om te ontsnappen aan de uitlaatgassen die hij zelf producereert. Zij zijn ook sapiens, denk ik na afloop van de lezing.
[Alles aan de avond ademde team human, bij elkaar komen, in een zaal zitten, dezelfde lucht ademen (‘conspiracy’ van con-spirare, samen ademhalen), de wandeling langs een sluisje, langs een café waarin jonge mensen jeux de boule speelden, op hel verlichte banen alsof ze in Zuid Frankrijk in de open lucht stonden en niet achter een raam op een steenworp afstand van een immens treinstation en winkelcentrum van glas en staal en beton en de grootste fietsenstalling van Europa.]