Michel Gondry hield een reeks interviews met Noam Chomsky en maakte een stopmotion-animatie gebaseerd op die gesprekken. Ik wilde de film kopen, kon hem alleen huren, online bekijken gedurende 24 uur (bij Apple) en 48 uur (bij Amazon). Waarom zou je dat doen? Waarom zou je gefilmde gesprekken omzetten in in zoiets tijdrovends en omslachtigs als handgetekende stopmotion-animatie?
Op YouTube staat een filmpje waarin Michel Gondry in twee minuten met zijn blote voeten een Rubik’s Cube oplost. Hij zit op de grond. Met zijn ene voet klemt hij de kubus tegen de grond. Met zijn andere draait hij de vlakken. Iemand loopt een paar keer voorbij. Het lukt.
Later doet hij het met zijn neus.
Mijn broer had vroeger een Rubik’s Cube. Hij kon hem oplossen, geloof ik, al staat vooral het geluid dat de kubus maakte me bij, daaraan hoorde je of iemand het kon. Mij lukte het nooit, daarom had ik onmiddellijk een hekel aan de blote voeten van Gondry die het lukten de puzzle op te lossen.
Zo worden dromen gemaakt, zegt Gondry. Je neemt enkele herinneringen, en enkele flarden van vandaag, enkele willekeurige gedachten – bijvoorbeeld ‘stopmotion-animatie is een soort tuinieren voor de camera’, je roert er een relatie doorheen (liefde, vriendschap, verwantschap… andere ‘schappen’), een persoonlijke noot…
Gondry (openingsscene The science of sleep) heeft het over mijn ideale vorm van schrijven. Ik koop kroppen sla kant-en-klaar in de supermarkt, hoewel het beter voelt als ze uit de moestuin komen, al lukken ze nooit. Het gaat waarschijnlijk om het idee. Je zou een verhaal, als het klaar is, achterwaarts moeten kunnen afspelen, zoals kan met een filmpje.