Ik geloof mijn eigen ogen niet, als ik besluit Noam Chomsky te geloven. Ik ga uit van wat hij psychic continuity noemt. Als een prins in een kikker verandert, en door een prinses weer tot prins gekust wordt, zien we wat we al die tijd wisten, dat de kikker in werkelijkheid een prins was. Perceptie is ondergeschikt aan wat het brein construeert.
Michel Gondry wil niet dat we naar Noam Chomsky kijken, maar naar zijn interpretatie, een handgetekende, stopmotion-geanimeerde versie van hem. Film is te manipulatief. Het brein denkt bij een gefilmd interview dat het naar de woorden van een geïnterviewde luistert, en zijn hoofd ziet, terwijl het in werkelijkheid naar de woorden van de filmmaker luistert. Het brein vergeet altijd de cuts.
Dit menselijke aspect is … een geval van psychic continuity. In de film: iemand breekt een tak van een boom, de tak groeit uit tot een exacte kopie van de boom, toch zien we de twee bomen als verschillende bomen, hoewel ze volkomen identiek zijn. Het is denkbaar dat andere cognities dat onderscheid niet maken.
In de film: iemand uit Star Trek teleporteert zichzelf naar een andere planeet, en op de andere planeet loopt iemand. ‘The brain absorbs a constructed continuity as a reality and consequently gets convinced to witness a fair representation of the subject.’ You are never watching reality. It is always up to you to decide if you are convinced of not. – Is the man who is tall happy? (Michel Gondry)