In Nederland hebben we Hubbub. Hubbub bestaat uit twee man: Kars Alfrink en Alper Çugun. Maar zo simpel is het niet, want Hubbub heeft een handvol vaste associates en daarnaast nog een netwerk van zelfstandige professionals die zelden fysiek aanwezig zijn, maar online altijd meewerken. De ondertitel van Hubbubs bureau, Games for Social Change, bekt lekker, met dat halve binnenrijm. Het is zowel een catchy slogan als oprecht idealistisch. Het klinkt bijna pretentieus, ware het niet dat er het woord ‘games’ in zit. Ze maken commerciële dingen, voor Shell en BMW, waar ze niks over mogen zeggen wegens geheimhoudingsclausules, maar ‘het is allemaal moreel verantwoord’, en ze maken dingen voor zichzelf, gewoon omdat ze er zin in hebben. Ze houden kantoor in Utrecht en Berlijn. Kars vliegt naar conferenties en presentaties over de hele wereld om andere Karsachtigen te ontmoeten. Ze gebruiken veel woorden die ik moet opzoeken. Ze updaten voortdurend over zichzelf op Tumblr, Facebook, Twitter, Foursquare, Asana, Goodreads, Slack, en ik vergeet er nog een heleboel, en het is nog interessant om dat te lezen ook. Op YouTube volgen ze een gamer die al een jaar lang in het eindeloze, virtuele landschap van Minecraft in plaats van het spel te spelen alleen maar rechtdoor loopt en daar in voice-over verslag van doet. Wat ze doen speelt zich grotendeels in de virtualiteit af, maar Alper zegt hierover: ‘Virtualiteit is echt.’ Met wat ze maken, ambiëren ze een esthetiek van interactie. ‘Games gaan niet over wat je ziet, maar over wat je doet.’ Deze esthetiek van interactie ontgaat je als het goed is, maar is datgene waardoor je terug blijft komen. Esthetiek voor makers, voor kenners die blij worden van een goed ontworpen spoorboekje. Hun nieuwste werk is geïnspireerd op de protesten in Istanbul: mensen bleven daar simpelweg staan, omdat dat het enige was dat ze nog konden doen zonder opgepakt te worden. En staan is misschien wel het enige dat we hier kunnen doen om onze bezorgdheid en deelneming kenbaar te maken zonder cynisch te hoeven zijn. We hoeven er niet de straat voor op en we kunnen meer doen dan iets liken of een online petitie tekenen. Deze fascinaties mondden uit in Standing: een app die bedoeld is om niets anders te doen dan stil te staan. Gewoon staan. Sta stil, druk een knop in en als je weer loslaat of als je te veel beweegt, verschijnt op een kaartje op internet waar je stond, hoe lang en, als je dat wilt aangeven, waarvoor. Je ziet ook waar anderen voor stonden. Ik zie ze al staan: een stand-in, van mensen in hun eigen huiskamers, mensen in winkels, mensen die normaal iedere ochtend in de file zitten te candycrushen, die allemaal hun smartfoon ingedrukt houden zonder dat er iets gebeurt, die daarmee even niet pingen of appen, die daar staan, in vreedzaam protest, en doordat ze daar gewoon staan misschien toch verandering teweegbrengen, omdat hun staan over de hele wereld wordt gezien. Met dat beeld, gefaciliteerd door die app, laten de makers zien dat we nog altijd zelf mogen weten wat we met die apparaatjes doen.
fragment uit: De geest in de smartfoon, Dirk Vis