De vraag die Susan Neiman beantwoordt met een boek, Why grow up, beantwoordt May Sarton in twee zinnen, al stelt ze de vraag anders, en niet aan zichzelf maar aan een vriendin. ‘How does one grow up?’ vraagt ze. Na een korte pauze antwoordt die: ‘By thinking.’ Dat antwoord verfrist me, ik kan het vasthouden. Twee woorden. Dit is toch wel de vraag die boven ieders hoofd hangt: wat doe je als je volwassen bent.
May Sarton schrijft. Ze tuiniert. Ze plukt bloemen en zet ze in een vaas op tafel. Ze kijkt naar die bloemen. Ze schrijft erover. Ze kijkt naar de zee. Ze windt zich op over anderen, fans voor haar deur, net als ze wil schrijven, anderen-die-ze-niet-kiest. ‘I shall never be one of those directly active,’ merkt ze op.
Susan Neiman betoogt dat denken aanzet tot handelen. Denken gaat over hoe het zou kunnen zijn (‘ought’), over idealen. Ze schrijft ook ergens ‘But if reality never answers, you will one day resign.’ Een dagboek bijhouden lijkt me een activiteit voor kamp ‘hoe het is’. Bomen groeien door terwijl we slapen.
Groot plezier beleef ik aan het kijken naar vogels die voer eten dat ik op de takken van bomen heb geprikt. Mijn salaris (‘zoutrantsoen’) zet ik om in vet en pinda’s en dode letters. Ik heb het idee dat de takken hierdoor beschadigd raken maar ook dat bomen veel sterker zijn dan ik. Hij leeft, die velen tot nut is, hij leeft, die zichzelf tot nut is.